Τρίτη 31 Ιουλίου 2007

Για τον Μπέργκμαν και τον Αντονιόνι

Είπα να το αποφύγω, άλλωστε η νοσταλγία δεν δικαιολόγησε ποτέ τη γλύκα της όταν έχεις να αντιμετωπίσεις τόσα πολλά προβλήματα.Όμως αυτό το τέλος του Ιουλίου του 2007 έφερε μια δυσαρμονική πανσέληνο και μαζί το τέλος μιας εποχής.


Πέθανε χθες ο Ινγκμαρ Μπέργκμαν, 89, και σήμερα ο Μικελάντζελο Αντονιόνι, 94. Μια γενιά κινηματογραφιστών εκλείπει και βιολογικά, η «Εβδομη Σφραγίδα» δεν θα τυπωθεί ποτέ πια στην «Κόκκινη Ερημο». Και ποτέ πια οι άγριες φράουλες δεν θα έχουν την ίδια γεύση. Ούτε καμιά περιπέτεια, όπως δεν θα ΄ναι ίδιος ο ήχος της κραυγής.
Μαζί με τον Μπέργκμαν και τον Αντονιόνι δεν χάνονται μόνο οι νεανικές μας μνήμες, οι ώρες και οι συζητήσεις, η μέθεξη και η αναζήτηση. Χάνεται μια γενιά ανθρωπιστών, μια γενιά ουμανιστών κινηματογραφιστών που έδωσε μια νέα διάσταση στο σινεμά. Οι καιροί είναι δύσκολοι και αντικαταστάτες δεν υπάρχουν

Δεν γνωρίζω γιατί αλλά νιώθω πολύ πιο κοντά στους δημιουργούς που έφυγαν, παρότι ηλικιακά ανήκω στη γενιά του Ταραντίνο και του Μαν. Ισως να είναι επειδή δεν τους ενδιέφερε να αρέσουν αλλά να μιλήσουν. Δεν τους συγκινούσε το ταμείο αλλά η ουσία. Δεν τους πτοούσε η δυσκολία αλλά η ευκολία. Δεν έπαιρναν μηνύματα (από το κοινό) αλλά έδιναν, ως γνήσιοι πνευματικοί ηγέτες.


Η απώλεια των μεγάλων δημιουργών δεν είναι χωρίς πολιτικό νόημα. Την ίδια εποχή που οι ηγέτες αποτελούν είδος εν ανεπαρκεία σε όλα τα επίπεδα οι λίγοι που είχαν απομείνει εγκαταλείπουν τη ματαιότητα αυτού του κόσμου. Τώρα τα πράγματα είναι πιο εύκολα για όλους αυτούς που προωθούν την ισοπέδωση και τον συμβιβασμό, τη χαμέρπεια και τον οπορτουνισμό, τον ωχαδερφισμό και την αρπαχτή.

Από αυτή την άποψη ο μέγιστοςς Σουηδός και ο διεκδικητής της πρωτοκαθεδρίας Ιταλός θα λείψουν από όλους μας. Ακόμη κι από αυτούς που δεν τους γνώριζαν καν.

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Μετά τη «σιωπή» έπεσε κι «η νύχτα». Οι μεγάλοι φεύγουν αλλά οι επίγονοι δεν έρχονται...

Όχι όμως να βάλουμε ίσα κι όμοια με τον σπουδαίο Μαν τον υπερεκτιμημένο Ταραντίνο.

βοιωτός είπε...

Μέτοικε,
δεν ξερω πως να εκφραστώ αλλά νιώθω κάπως ορφανός. Εκείνοι που χάραζαν τις δικές μας κατευθύνσεις χάθηκαν.
Δεν είναι απλώς ότι θα μας λείψουν, είναι ότι εμείς που είμαστε μικροί κι ασήμαντοι δεν έχουμε πια πυξίδα. Δεν ήταν ο Μπέργκμαν σπουδαίος ήταν ότι ενδιέφερε.
Είμαι συντετριμμένος, πίστευα ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν ποτέ.

agios thomas είπε...

Βοιωτέ με τον όρο συντετριμμένος, διακρίνω υπερβολή στον λόγο σου και μάλιστα μεγάλη.
Τους ανθρώπους αυτούς τους μεγάλους, τους θυμόμαστε για το έργο που άφησαν και αυτό δεν πεθαίνει, τουλάχιστον με τη σημeρινή τεχνολογία.
Άλωστε, όπως είχε πει και ένας πιο μεγάλος από τον Μπέργκμαν(πάντα υποκειμενικά ομιλώ και γράφω):
...Οι άνθρωποi πεθαίνουνε όtαν τους λησμονούμε.

βοιωτός είπε...

Εχεις δίκιο αγιε. Μερικές φορές δεν βρίσκεις τη λέξη.