Ποιος είναι ο αριστερός;
Μια ενδιαφέρουσα συζήτηση έχει εκκινήσει σε άλλο σημείο της viotia. Τη μεταφέρουμε "στα ψηλά" ώστε να διευκολυνθούν αναγνώστες και σχολιαστές. Επίσης μεταφέρω τα μέχρι στιγμής σχόλια.
Γράφει η Ροζαλία*
Βοιωτέ κι εσύ Μέτοικε, γιατί αναμιγνύετε την αριστερά ως ιδέα με τους αυτοαποκαλούμενους αριστερούς; Στοιχειώδης παρατήρηση σ' όλη την κοινωνική διαστρωμάτωση, αποτρέπει ή καλύτερα απαγορεύει την σύγχυσή τους. Γιατί απλώς η αριστερά ως ιδέα συγκροτείται από πανανθρώπινες αξίες και ιδεώδη που θα οδηγούσαν τον τυχόν φορέα της σε πραγματική ζωή. Εδώ οι αριστεροί είτε επιβιώνουν, δηλαδή λεηλατούν για να επιζήσουν ή έρπουν ψοφοδεείς παρακαλώντας τις κάθε μορφής εξουσίες με τις οποίες διαπλέκονται να τους παραχωρούν ένα κομμάτι ευδαιμονίας.
Ποιοι είναι αριστεροί; Οι οσφυοκάμπτες παρακμιακοί που προσδοκούν να τους συμπαθούν οι εξουσίες; Οι φοβικοί αντιπαραγωγικοί αμαθείς που κρύβονται πίσω απ' τη συλλογική κατάντια ή οι τεχνοκράτες και "σκεπτόμενοι" που τα κονομάνε αυτοθεωρούμενοι και εκλεκτοί; Ο αριστερός, παιδιά, δεν μπορεί να είναι ούτε έρπων ούτε μίζερος και νοσηρός ούτε έρπων και ευπρεπής για να μην διαταράσσει την ένδειά του, ο αριστερός δεν μπορεί να είναι ακαλλιέργητος και χωρίς ψυχικό πολιτισμό.
Αυτός είναι απλώς παθητικό βουβό ζώο που συγκινείται δήθεν απ' την αδικία απλώς επειδή φοβάται να την διαπράξει αυτός. Οπως επίσης αριστερός δεν είναι ο τυχαίως έχων μια κοινωνική ισχύ την οποία αντί να προσφέρει έστω και τμήμα της, την καρπώνεται γιατί δήθεν αυτή είναι η ζωή , "και θα ήμουν αλλιώς αλλού" και άλλα τέτοια ευφρόσυνα, με συνήθως σύνδρομα στέρησης και πραγματικού ρατσισμού.
Εν ολίγοις ο αριστερός είναι αγωνιστής, μαχητής του ήθους, της ευθύνης, της προόδου και του πολιτισμού, ό, τι κι αν ψηφίζει. Τα άλλα είναι πολύ επαρχιακή ομφαλοσκόπηση.
* Οι απόψεις των αναγνωστών δεν εκφράζουν υποχρεωτικά τη viotia.
78 σχόλια:
Ο/Η Μέτοικος είπε...
Τι πάει να πει "ως προς τι" Βοιωτέ, ένα δεξιό κόμμα είναι ένα κόμμα που ασκεί δεξιά πολιτική. Μη μου πει κανείς ότι το ΠΑΣΟΚ άσκησε ποτέ αριστερή πολιτική.
9/23/2008 10:43 μμ
Ο/Η βοιωτός είπε...
Δηλαδή μέτοικε λες ότι οι Ελληνες είναι κατά 85% δεξιοί.
Και άρα ότι σωστά με βάση το δημοκρατικό ιδεώδες η αριστερά παραμένει στη γωνία, αμελητέα, οργανωμένη σε σε μικρά σχήματα διαμαρτυρίας;
Δεν νομίζω ότι θες να πεις αυτό. Αρα πρέπει να ξαναδείς τους ορισμούς.
9/23/2008 11:22 μμ
Ο/Η Μέτοικος είπε...
Βοιωτέ,
Πρώτον, δεν είναι αυτονόητο ότι οι ψηφοφόροι ενός κόμματος ασπάζονται (να μην πω και αντιλαμβάνονται) και την πολιτική του στάση. Επομένως, το ότι κάποιος ψηφίζει ένα δεξιό κόμμα δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι δεξιός - ούτε φυσικά ότι κατανοεί τη διάκριση μεταξύ δεξιάς και αριστεράς.
Δεύτερον, κατά την ταπεινή μου άποψη όχι μόνο το 85% των πολιτών που ψηφίζουν τα δύο μεγάλα κόμματα αλλά και ψηφοφόροι των κομμάτων της αριστεράς έχουν είτε ενσυνείδητα είτε ασυνείδητα δεξιές αντιλήψεις (δεν θέλω να αναφερθώ στην ψευδή συνείδηση γιατί θα πάει πολύ μακρυά η βαλίτσα). Επομένως τα ποσοστά που συγκεντρώνουν τα κόμματα της αριστεράς υπεραντιπροσωπεύουν την πραγματική δύναμή της.
Τρίτον, το "δημοκρατικό ιδεώδες" προϋποθέτει πολιτικά ανεπτυγμένες κοινωνίες όπου η άσκηση της δημοκρατίας είναι καθημερινή πράξη. Θα χαρακτήριζες ως τέτοια την ελληνική κοινωνία;
9/24/2008 10:29 πμ
Ο/Η rozalia είπε...
βοιωτέ κ εσύ μέτοικε, γιατί αναμιγνύετε την αριστερά ως ιδέα με τους αυτοαποκαλούμενους αριστερούς;στοιχειώδης παρατήρηση σ όλη την κοινωνική διαστρωμάτωση,αποτρέπει ή καλύτερα απαγορεύει την σύγχυση τους. γιατί απλώς η αριστερά ως ιδέα συγκροτείται από πανανθρώπινες αξίες και ιδεώδη που θα οδηγούσαν τον τυχόν φορέα της σε πραγματική ζωή. εδώ οι αριστεροί είτε επιβιώνουν, δηλαδή λεηλετούν για να επιζήσουν,ή ερπουν ψοφοδεείς παρακαλώντας τις κάθε μορφής εξουσίες με τις οποίες διαπλέκονταινα τους παραχωρούν ένα κομμάτι ευδαιμονίας. ποιοί είναι αριστεροί μέτοικε; οι οσφυοκάμπτες παρακμιακοί που προσδοκούν να τους συμπαθούν οι εξουσίες, οι φοβικοί αντιπαραγωγικοί αμαθείς που κρύβονται πίσω απ τη συλλογική κατάντια ή οι τεχνοκράτες και ΄σκεπτόμενοι που τα κονομάνε αυτοθεωρούμενοι και εκλεκτοί; ο αριστερός παιδιά δεν μπορεί να είναι ούτε έρπων, ούτε μίζερος και νοσηρός ούτε έρπων και ευπρεπής για να μην διαταράσσει την ένδειά του, ο αριστερός δε μπορεί να είναι ακαλλιέργητος και χωρίς ψυχικό πολιτισμό. αυτός είναι απλώς παθητικό βουβό ζώο που συγκινείται δήθεν απ την αδικά απλώς,επειδή φοβάται να την διαπράξει αυτός. όπως επίσης αριστερός δεν είναι ο τυχαίως έχων μια κοινωνική ισχύ την οποία αντί να προσφέρει έστω και τμήμα της, την καρπώνεται γιατί δήθεν αυτή είναι η ζωή , και θα ήμουν αλλιώς αλλού κ.α τέτοια ευφρόσυνα, με συνήθως σύνδρομα στέρησης και πραγματικού ρατσισμού.εν ολίγοις ο αριστερός είναι αγωνιστής, μαχητής του ήθους, της ευθύνης της προόδου και του πολιτισμού, ότι κι αν ψηφίζει. τα άλλα είναι πολύ επαρχιακή ομφαλοσκόπηση.
9/25/2008 10:38 μμ
Ο/Η βοιωτός είπε...
Αγαπητή Ροζαλία,
καλώς ήρθες.
Δεν σου κρύβω ότι εξεπλάγην διαβάζοντας έναν τόσο δυνατό λόγο, μια τόσο βαθιά και σκληρή ανάλυση της πολιτικής παθογένειας που σημαδεύει εκ γενετής την καθ'ημάς αριστερά σε μια συζήτηση για την τρέχουσα πολιτκή επικαιρότητα.
Συμφωνώ μαζί σου μέχρι κεραίας με μια διαφορά στη μαρκίζα, για την οποία άλλωστε έχουν δοθεί μεγάλες μάχες.
Εξηγούμαι. Εγώ δεν θα ονόμαζα αριστερό εκείνον που "είναι αγωνιστής, μαχητής του ήθους, της ευθύνης της προόδου και του πολιτισμού, ότι κι αν ψηφίζει".
Πιο κοντά σε εμένα ως πρότυπο είναι ο ιστορικός άνθρωπος του Κων. Τσάτσου, ακόμη περισσότερο ο ηρωικός άνθρωπος του Ιωάννη Συκουτρή.
Θα συνεχίσω...
9/26/2008 12:42 πμ
Ο/Η Ανώνυμος είπε...
ωραια αυτα που λεει η φιλη μας η ροζαλια και που συμφωνη ο φιλος ο βοιωτος μονο που στην εποχη που ζουμε και αν θελουμε να υπαρχουμε σαν ειδος πανω στο πλανητη πρεπει να αλλαξουμε τροπο σκεψη να απεκλωβιστουμε απο τις υπαρχουσες και κρατουσες αποψεις οπως το αριστερος δεξιος οι θρησκιες ετσι δεν θα μπορεσουμε ν βγαλουμε την ανθρωποτητα απο αδιεξοδο το οποιο ειναι και μας οδηγει στο φυσικο μας τελος και φυσικα αυτο θελει πολυ κουβεντα και αλλαγη τροπου σκεψεις
9/26/2008 3:22 μμ
Ο/Η Μέτοικος είπε...
@ rozalia
Δεν γίνεται να διαχωρίσουμε την ιδέα από τους φορείς της - κι αυτό δεν σημαίνει ότι η ιδέα ταυτίζεται με αυτούς. Όταν λοιπόν «ανακατεύουμε» την αριστερά με τους αριστερούς πολύ καλά κάνουμε καθόσον η αριστερά ως ιδέα βρίσκεται σε διαρκή αλληλεπίδραση με τους αριστερούς ως φορείς της ιδέας.
Λέτε, «ποιοί είναι αριστεροί μέτοικε;» Έγραψα παραπάνω ότι οι αριστεροί είναι λιγότεροι από την εκλογική δύναμη των κομμάτων της αριστεράς (όπου δεν συμπεριλαμβάνω το ΠΑΣΟΚ) και νομίζω δεν διαφωνούμε σ' αυτό.
@ Ανώνυμος (9/26/2008 3:22 μμ)
Το να μη μας απασχολεί η διάκριση δεξιάς - αριστεράς (ή να τη θεωρούμε ξεπερασμένη) πάει να πει ότι θεωρούμε μια χαρά την κρατούσα κατάσταση και δεν μας απασχολεί (ή δεν θέλουμε) να αλλάξει.
9/26/2008 4:38 μμ
Ο/Η Ανώνυμος είπε...
ειπα να αλλαξουμε το τροπο σκεψη αρα δεν συμφωνω με οτι υπαρχει σημερα δεξιοι αριστεροι θρησκια αρα για να καταλαβεις φιλε μετοικε τη λεω πρεπει να αλλαξεις και εσυ γιαυτο μην ερμηνευεις οπως σε βολευει
9/27/2008 1:03 πμ
Ρομαντική άποψη, σε μια χώρα όπου η δεξιά ντρέπεται και συμπεριφέρεται ως αριστερά και η αριστερά μοιάζει με φαρσοκωμωδία.
ο υπεύθυνος άνθρωπος κατά τον τσάτσο κι ο ελεύθερος κατά τον συκουτρή, δηλαδή το ίδιο γιατί ελεύθερος είναι ο υπεύθυνος για τις πράξεις του, βοιωτέ,θα ήτο ,εάν τον βρίσκαμε αριστερός. λέμε περίπου το ίδιο. Φυσικά και θα αποκόψουμε μέτοικε, την ιδέα απ τους φορείς της, γιατί κάθε ιδέα ουτοπίας μας χρειάζεται για να καλλιτερεύουμε κι αλλίμονό μας αν παραιτηθούμε απ τις μεγάλες ιδέες κι αξίες, επειδή κάποιοι ισχυρίζονται ότι τις φέρουν, ενώ τις κατασπαράζουν βέβηλα με τη ζωή τους.
Ροζαλία,για ποια Αριστερά μιλάς; Δεν ξέρεις ότι"Το κατεστημένο της Αριστεράς,στην ελληνική τουλάχιστον περίπτωση,εξαγοράζει την εξουσιαστική του ισχύ,ακόμα σήμερα,εξαργυρώνοντας την αυταπάρνηση και αυτοθυσία αγνών, αφελών και απληροφόρητων ανθρώπων,που στρατεύθηκαν άλλοτε στη μαρξιστική Αριστερά σαν σε όραμα δικαιοσύνης και ανθρωπισμού.Για εκείνες τις γενιές η αριστερή στράτευση ήταν ακραία διακινδύνευση,θυσιαστική ανιδιοτέλεια,πληρωμένη συχνά με πανάκριβο τίμημα.Οι επίγονοι εκμεταλλεύονται αυτό το κληροδότημα για να καρπωθούν εξουσία, δημοσιότητα, θέσεις, χρήμα-απαράλλαχτα όμοιοι σε αλαζονεία και ιταμότητα με τον πιο αδίστακτο αριβίστα πλουτοκράτη;"
Όσο για τον χαρισματικό δάσκαλο και εξαιρετικό επιστήμονα Ι. Συκουτρή, Βοιωτέ,σε αυτήν τη μίζερη χώρα είθισται όλοι οι συμπλεγματικοί να συσκοτίζουν κάθε αστέρι, αφού δεν μπορούν να ανεχτούν ούτε τη λάμψη του..."Μα ο έρως του θανάτου είναι ισχυρότερος από κάθε έρωτα:έρωτα ανθρώπων, έρωτα παιδείας,έρωτα γης και φωτός..."
Σωστά υπνοβάτη,ως προς την αριστερά των "εκλεκτών". όμως δεν είναι καθόλου καλύτερη η πραγματικότητα και των απλών λαικών.Για τη μιζέρια, την φοβία, την μικροδιαπλοκή των μαζών,δεν είπες τίποτα. Δεν προσδιορίζουν οι επιφανείς ένα χώρο, ας πέρασαν αυτή την αντίληψη για να θεωρούνται σωτήρες. Ντρέπομαι που βλέπω αυτή την εκχυδαισμένη κακομοιριά που μόνο ήθος,ευθύνη και ελεύθερο φρόνημα δεν έχει.
Χωρίς να θέλω να μετατοπίσω το κέντρο βάρους της συζήτησης θα γράψω δυο παρατηρήσεις.
Η κατάρρευση του νεωτερικού παραδείγματος καθιστά κατά τη γνώμη μου έωλη κάθε ουτοπία που γεννήθηκε ή κυοφορήθηκε ή τροφοδοτήθηκε από τη γαλλική επανάσταση.
Ο σύγχρονος άνθρωπος, η δυτική κοινωνία, ούτε εντός του ανεπτυγμένου κόσμου (πολύ περισσότερο στον Τρίτο κόσμο) δεν κατόρθωσε να λύσει τους προαιώνιους γρίφους στη βάση του ορθού λόγου.
Η επιστήμη δεν θεράπευσε τις πληγές και η λογική δεν απάλυνε τον πόνο της ύπαρξης παρά την ακατάπαυστη διαφήμιση των υπέροχων ιδιοτήτων τους από λογής προοδευτικούς και περισσότερους προοδευτικάριους.
Ειδικά για την αριστερά η βασική νεωτερική της πρόταση, δηλαδή η μαρξιστική, που υποσχόταν "ισότητα" σε κοινωνικό, οικονομικό αλλά και εθνικό επίπεδο απεδείχθη ότι πρακτικά παρήγαγε περισσότερα προβλήματα από όσα έλυνε, επιχειρώντας να αναδομήσει την παλαιά ιεραρχία, να διαμορφώσει νέα κοινωνικά και πολιτικά πρότυπα.
Η χρεωκοπία της νεωτερικότητας και της αριστερής εκδοχής της και η μετάβαση στη μετανεωτερική "σούπα" εκ των πραγμάτων οδηγεί σε αριστερούς που "εκμεταλλεύονται αυτό το κληροδότημα για να καρπωθούν εξουσία, δημοσιότητα, θέσεις, χρήμα-απαράλλαχτα όμοιοι σε αλαζονεία και ιταμότητα με τον πιο αδίστακτο αριβίστα πλουτοκράτη", όπως μέσω του υπνοβάτη υποστηρίζει ο Χρ. Γιανναράς.
Επομένως, στην εποχή μας δεν ισχύει ως αυτονόητο ότι ο υπεύθυνος και ελεύθερος άνθρωπος αν τον βρίσκαμε θα ήτο αριστερός όπως λέγει η Ροζαλία.
Φοβούμαι,αγαπητή ροζαλία, ότικατά κανόνα,οι απλοί λαϊκοί που αυτο-αποκαλούνται αριστεροί σήμερα,ετεροπροσδιορίζονται από τους επιφανείς του χώρου τους στους οποίους επιθυμούν και να ομοιάσουν, ως προς το κομμάτι των θέσεων, της αρπαχτής, του αριβισμού.Οι πιο έξυπνοι από αυτούς,είναι κακέκτυπα του αριστερού κατεστημένου που συντηρούν και τους συντηρεί,ελπίζοντας στην αλλαγή φρουράς, όταν έρθει η ώρα.Εκμεταλλεύονται άριστα την ταυτότητα του αριστερού, προς ίδιον μικρο κομματικό ή άλλο όφελος.Αναγνωρίζουν ως αριστερούς μόνον όσους συντάσσονταιμαζί τους κι εξυπηρετούν τα σχέδια τους προς την άνοδο.Διατηρούν τον επιφανειακό-για πεπαιδευμένους ανθρώπους-διαχωρισμό δεξιάς-αριστεράς,με όρους ... παλαιοντολογίας,γιατί στην Ελλάδα της ημιμάθειας και της υποκουλτούρας είσαι ό,τι δηλώσεις και όχι ό,τι πράττεις.Απεχθάνονται τους πραγματικά αριστερούς και σκεπτόμενους,επειδή είναι οι μόνοι που τους αποκαλύπτουν.Και,πιο πολύ, επειδή τους υπενθυμίζουν με τη στάση τους,τί δεν είναι εκείνοι. Όσο οι συνειδητοποιημένοι πολίτες ιδιωτεύουν, ιδιοποιούνται και καταδυναστεύουν ως "μισθωμένο" τον χώρο της αριστεράς, καπηλεύονται τα πάντα και να μοιράζουν ετικέτες αριστερών προδιαγραφών, ιδρύοντας ομάδες, συλλόγους,πρωτοβουλίες κια άλλες τέτοιες ανοησίες,προκειμένου να φτιάχνουν μέσω των αφελών αριστερών-υπάρχουν και κάτι τέτοιοι ακόμη εκεί στα πέριξ- το δικό τους προφίλ.Ελπίζω να καλύφθηκες με αυτά τα ολίγα, πλην ενδεικτικά.
Υποστηρίζω, Βοιωτέ, ότι η εποχή μας η οποία δεν έχει απολύτως κανένα στίγμα, πράγμα που οδηγεί τις μάζες να νομίζουν ότι πέτυχαν ανοδική κοινωνική κινητικότητα επειδή κατέχουν ένα ενυπόθηκο διαμέρισμα ή ένα πολυτελές "χωρίς προκαταβολή και με 60 μηνιαίες δόσεις" αυτοκίνητο (κι αυτό είναι πιο ά-σχημο απ την φτώχεια, η οποία είναι μια πραγματική σκληρή κατάσταση, που όμως γεννάει επιθυμίες και τάσεις για πρόοδο, ελευθερία, πάλη) οι ιδέες της μαρξιστικής αριστεράς, είναι αναγκαίες όσο ποτέ. Διότι άλλο γνωρίζω ότι είμαι μη κατέχων και μάχομαι για την αδικία της μοιρασιάς του πλούτου, της μόρφωσης, του αυτοκαθορισμού, της ελευθερίας που απολαμβάνουν εξ ορισμού οι εχοντες, άλλο μικροευδαιμονίζομαι και καταναλώνω όσα είναι αχρηστα για τους πραγματικά ισχυρούς, περνώντας τη ζωή μου στο ψεύδος και στην προσομοίωση με τη ζωή των ισχυρών. Στην κοινωνία μας δεν είναι εύκολα διακριτό, σημειολογικά ποιός ¨"έχει" και ποιός οχι. Αυτή η ψευδαίσθηση είναι αλλοτριωτική και νανουριστική. Επικίνδυνη θεωρώ.Όσο για τους όσους λίγους εκ των αυτοαποκαλουμάνων αριστερών,"πράττουν σαν τους χειρότερους αρριβίστες πλουτοκράτες" ήδη δια του προσδιορισμού αρριβίστες υποδηλώνεται η πραγματική έλλειψη ισχύος τους και η κατάστασή τους ως υπηρετών με ανώτερη θέση, ας πούμε μπάτλερ, στα "αρχοντικά" των πραγματι ισχυρών. Διότι το να έχεις κι εσύ "μια πισίνα ρε αδερφέ",όπως ο τάδε υπουργός ή εφοπλιστής...μόνο κακό κάνει στην ψυχοπνευματική σου ανέλιξη.
Ο.Κ υπνοβάτη, έτσι ακριβώς έχουν τα πράγματα. Όμως θα επιμείνω πως εμένα τουλάχιστον μου χρειάζεται η αριστερή ιδέα, όπως όλες οι αιώνιες αξίες για να βασανίζω το θηρίο που έχω εντός μου, να γίνει άνθρωπος.
Μέτοικε, αν η ιδέα της αριστεράς είναι αδιαχώριστη από τους φορείς της, τότε, αντιλαμβάνεσαι πως, όσο δεν ερυθριούν οι φορείς της,τόσο χλωμιάζει και η ιδέα...Αδιαχώριστο μου φαίνεται κι αυτό. Ως λογικό σχήμα αιτίου-αιτιατού και ως χρώμα.
Ωστόσο, Ροζαλία,πιστεύω ότι ο εξανθρωπισμός μας δεν προκύπτει αυτονόητα από την αριστερή ιδέα.Για να επισυμβεί,υπάρχουν και άλλοι δρόμοι-κι αλίμονο αν δεν υπήρχαν.Ήδη αυτό που λες, δίνει την πρωτοκαθεδρία στην Αριστερά και,όπως απεδείχθη ιστορικά,της παρείχε καιτο ηθικό έρεισμα για πολυποίκλες διαστρεβλώσεις.Δεν πιστεύω στις υπερβατικές ιδέες και αξίες, που προϋποθέτουν, πάντοτε, σωτήρες και απεχθάνομαι την αντίληψη του Μεσσιανισμού.
Καθόλου αυτονόητα,υπνοβατη. Εργαλείο και μέσο, όπως κι άλλα.Η πρωτοκαθεδρία νομίζω οφείλεται στην έντεχνη απομόνωση από τους φορείς της, ακριβώς για να υποδυθούν τους σωτήρες.
Ροζαλία, αιώνιες αξίες δεν υπάρχουν,παρά μόνον σταθερές αλήθειες - οι προερχόμενες από τη φύση.Και αν σκεφτείς ότι ακόμη και τις αλήθειες αυτές τις πραγματεύονται και τις πραγματώνουν, στη συγχρονία τους, ή, διαχρονικά,εντελώς διαφορετικά οι κοινωνίες,αντιλαμβάνεσαι ότι οι "αξίες" εξαντλούνται στον ρόλο του επενδύτη,αναλόγως των πολιτισμικών αναγκών.Εξ΄ου και η διαρκής μεταβολή και εξέλιξή τους.Οι ιδέες, εξάλλου, είναι ένας τρόπος να αναγνώσει και να αναγνωρίσει η ανθρωπότητα τον εαυτό της, στο πέρασμα των αιώνων,είναι το άλλο όνομα των μύθων, στην επίπονη και μακρά πορεία της αυτοσυνειδησίας της.Ως προς αυτό το τελευταίο,ο δυτικός πολιτισμός που επαίρεται για τις "αξίες" του, έχει πολύ μακρό κι επώδυνο δρόμο να διανύσει ακόμη για να δημιουργήσει πραγματικό ψυχικό πολιτισμό και να εξέλθει από την εσωτερική βαρβαρότητα κι από το σκοτάδι, στο φως.Είναι αυτό που γράφει και ο Καμύ,ερμηνεύοντας την αρχαιοελληνική αντίληψη της θεώρησης του κόσμου και την ουσία της τραγωδίας:"δεν υπάρχει ήλιος χωρίς σκιά και πρέπει να γνωρίσουμε την νύχτα..."
Ροζαλία,
οι ιδέες της μαρξιστικής αριστεράς βρίσκονται ήδη στο βυθό μαζι με τις συνθήκες που τις παρήγαγαν, για την ακρίβεια μάλιστα τη δεκαετία του 60 όταν αναπτύσσονται μαζικά κινήματα πέρα και έξω από το μαρξιστικό παράδειγμα όπως ο Μάης του 68.
Εγραψα ότι το νεωτερικό παράδειγμα τελείωσε. Αυτό στην Ελλάδα δεν είναι σαφές καθώς εδώ επιβιώνουν και φέρονται ως καινούργιες προνεωτερικές σχέσεις όχι λόγω της κρίσης της νεωτερικότητας αλλά διότι ποτέ δεν άλλαξαν.
Πάντως μην έχεις καμία αμφιβολία:οι νέες γενιές δεν θα διαβάσουν ποτέ τον Οδυσσέα (που είναι χάσιμο χρόνου, όπως λένε).
Θέλω να πω, ο μεταμοντερνισμός υπήρξε. Αυτό δεν αλλάζει. Αν θα γεννηθεί μετά από καιρό κάτι νέο και δυνατό ή θα διολισθήσουμε προς πρωταρχικές, θεμελιακές αξίες είναι το ζητούμενο και στις προηγμένες δυτικές κοινωνίες. Αν η οικονομική ανάπτυξη δεν επικαλύψει τα πάντα (που δεν φαίνεται να τα καταφέρνιει) οπότε η USAπλανηταρχία θα λάβει πιο θεσμική μορφή τότε είναι σχεδόν βέβαιο ότι το μέλλον περιέχει θρησκευτικούς/ πολitiσμικούς πολέμους. Προνεωτερικοί με σφρίγος και ένδεια εναντίον μεταμοντέρνων με πλούτο και απάθεια.
Ροζαλία,
δες εδώ της γης τους κολασμένους και τι τους απασχολεί.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_2_28/09/2008_286508
Πουθενά αλλού περισσότεροαπό τον αραβικό κόσμο δεν γίνεται εναργέστερη η μάχη που διεξάγεται αυτή τη στιγμή μεταξύ των παραδειγμάτων.
νομίζω υπνοβάτη, ότι τις σταθερές αλήθειες της φύσης όπως λές μετατρέπουν οι κοινωνίες στο χωροχρόνο, σε αιώνιες αξίες, ή σε αξίες που και τις αναπτύσσουν και τις προχωρούν. κάποιες απ αυτές επέζησαν στο χρόνο, κάποιες έσβησαν ως μη αναγκαίες. η ιδέα λοιπόν του ελεύθερου, αλληλέγγυου και δίκαιου δεν πήγε στο βυθό βοιωτέ, γιατί είναι αναγκαία.
Ροζαλία,
οι ιδέες που επικαλείσαι είναι θρησκευτικές και αρχεγόνες σχεδόν και καθολικά αποδεκτές.
Δεν υπάρχουν μετά τον Μάρξ.
Ο Καρόλος προσπάθησε να εξηγήσει πώς παράγεται ο πλούτος.
Σε πολτικό επίπεδο η αριστερά θέτει το ζήτημα της διανομής του παραγομένου προϊόντος και όχι της αλληλεγγύης και της ελευθερίας.
Μέχρι στιμής συζητούμε τρεις.
Η Ροζαλία, Ο Υπνοβάτης κι ο βοιωτός.
Σύμφωνα με την εικονογράφηση ο καλός ο κακός και ο άσχημος.
Ποιος είναι ποιος; Ψηφίστε.
Χιούμορ προσπαθώ να κάνω έτσι;
Bοιωτέ, ψηφίζω πρώτος τον εαυτό μου ως άσχημο, επειδή θέλω να διατηρώ την ελπίδα και να έχω την ευκαιρία να μεταμορφωθώ σταδιακά, ή, και να ομορφύνω ακόμη,μέσα από την ενδιαφέρουσα συζήτηση.Και επειδή ξέρω ότι οι άνθρωποι προτιμούν,στην εποχή της παντοδυναμίας της εικόνας να ο,τιδήποτε άλλο εκτός από άσχημοι.Εξάλλου, προτιμούν να είναι και κακοί,επειδή είναι το πιο εύκολο από τις τρεις ιδιότητες.Κακοί και ωραίοι, δηλαδή. Αρα, θα παρω το ασχημος και την πιθανότητα - το ρίσκο- να γίνω στο μέλλον απλώς καλύτερος.Θα σου εξηγήσω, άλλη φορά ποια είναι από πνευματική άποψη η διαφορά καλοσύνης και κακίας.Ave!
Εγώ ειμαι ο κακός, γιατί μ αρέσει να με φοβούνται όσοι καταλαβαίνουν ότι πρέπει να με φοβούνται, γιατί δεν μπορούν να με αγνοήσουν. Μείνε εσύ ωραίος βοιωτέ, γιατί η΄ωραιότης δε θέλει αποδείξεις, μιλάει μόνη της! αν δε, ο παραγόμενος πλούτος ήταν δικαιότερα διανεμημένος δηλ. ανήκε σ αυτούς που μοχθούν για να τον παράξουν,ο άνθρωπος θα απεγκλωβιζόταν από την γύμνια του καιδεν θα σερνόταν ακόμα, υπόδουλος των ενστίκτων.
Στο έργο “Η ανθρώπινη μοίρα” του Αντρέ Μαλρό ένας από τους ήρωές του, ο Κίο Γκίζορς, ρωτιέται:
” Γιατί γίνεται κανείς, Κομμουνιστής ;”
Και ο Κίο, απαντά :
” από επιθυμία αξιοπρέπειας ” !
Απο εδω το ειδα ...
http://faros.wordpress.com/2008/09/28/axioprepeia/
Οκ, η διανομή, Ροζαλία.Των ρόλων, όχιτου πλούτου.Υπάρχουν,ωστόσο, και πολλά και πολύ πιο πλούσια πράγματα στην ζωή από τους πλούσιους, τους οποίους ζηλεύουν όλοι. Προσωπικά, δεν με ενδιαφέρει η αντιαισθητική πολυτέλεια που περιφέρουν σε τζιπ, κότερα, πισίνες, καμπάνες, βίλες και δεξιώσεις,διότι φωνάζει από μακριά η κενόδοξη φτήνια τους.Και όχι μόνον δεν ντρέπονται να επιδεικνύουν την απόλυτη μιζέρια του πλούτου,όπως λέει και ο Μπρυκνέρ, αλλά την πουλάνε κιόλας ως δήθεν ευτυχία.Αλλά,είπαμε,όσο υπάρχουν μυριάδες ανόητοι που τους θαυμάζουν και θέλουν να γίνουν σαν κιαυτούς,με κάθε κόστος και με κάθε τρόπο-κατά προτίμηση εύκολο και ταχύτατο-νομιμοποιούνται να πουλάνε μούρη.Τα πάντα στην ζωή έχουν την αξία που τους δίνουμε εμείς, μη εξαιρουμένων των πλουσίων.
Δεν θυμάμαι,criss,ποιος είχε πει ότι :"κομμουνιστής είναι κάποιος που διαβάζει Μαρξ και Λένιν.Αντικομμουνιστής είναι εκείνος που καταλαβαίνει Μαρξ και Λένιν"
μίλησα σε άλλο σχόλιό μου βεβαίως για διανομή όχι μόνο του πλούτου, αλλά των ρόλων και των συσχετισμών. δίκιο έχεις για τους πλουτοκράτες, αλλά το θέμα είναι οι πολλοί. που επειδή ζηλεύουν αποκτηνώνονται κι έρποντες κι ασθμαίνοντες παρακαλούν να τους αναγνωρίσουν οι ισχυρές μερίδες μιαν οποιαδήποτε αξία, ενώ καννιβαλίζουν στα δικά τους κυβικά. και οι απαθείς ισχυροί, έχουν ένα στόχο: τον πλούτο, την αίγλη, τη δόξα, οπότε πιθανόν δεν τους χρειάζεται αληθινή ζωή με τον απέραντο πλούτο της. Οι πολλοί που παρακαλούν να τους αναγνωρίσουν οι ισχυροί μια ελάχιστη αξία, για να υπάρξουν,τι λες;αξίζει να υπάρχουν και να τους συμπαθεί κανείς;
Στο (μαρξίζον) έργο του Λεόνε υπέρτατη αξία είναι το κυνήγι του χρήματος (σας θυμίζει κάτι αυτό;). Και οι τρεις πρωταγωνιστές χαρακτηρίζονται σχηματικά - υπό το πρίσμα της χριστιανικής ηθικής όλοι κακοί είναι. Επίσης, αν κάποιος σταθεί στον ιταλικό τίτλο θα διαπιστώσει ότι οι χαρακτηρισμοί (buono, bruto, cattivo) είναι και αισθητικής τάξης (ωραίος, άγριος, κακομούτσουνος) γεγονός που μας κάνει να υποψιαζόμαστε ότι ο Λεόνε μπορεί και να ασπαζόταν το νιτσεϊκό δόγμα ότι η αισθητική είναι η ηθική του μέλλοντος.
Εν πάση περιπτώσει ο "Άσχημος" του Λεόνε (ο αγαπημένος του χαρακτήρας) ανήκει στην προνεωτερική εποχή. Λειτουργεί παρορμητικά, με το ένστικτο του θηρίου θα λέγαμε, γι' αυτό βρίσκεται εκτός του πεδίου της ηθικής (διαχωρισμός καλού - κακού ή ωραίου - κακομούτσουνου). Καθόλου τυχαία ο Λεόνε το θέλει Μεξικάνο σε αντιδιαστολή με τους άλλους δύο πρωταγωνιστές. Οι άλλοι δύο πρωταγωνιστές είναι πρόσωπα της νεωτερικής εποχής. Λειτουργούν καθαρά ωφελιμιστικά και υπολογιστικά. Αυτό που τους διαφοροποιεί στο ηθικό επίπεδο είναι ότι ο μεν "Κακός" αδιαφορεί για την ανθρώπινη υπόσταση του "άγριου", "απολίτιστου", προνεωτερικού "Άσχημου", τον θεωρεί ένα ακόμη φυσικό εμπόδιο που πρέπει να υπερβεί ενώ ο "Καλός", αν και τον χρησιμοποιεί (με το ίδιο τρόπο που χρησιμοποιεί και το άλογό του), διτηρεί κάποια στοιχεία ανθρωπιάς αφού στο τέλος μοιράζεται μαζί του τον θησαυρό δίνοντάς του παράλληλα ένα αξέχαστο μάθημα βγαλμένο από τη νεωτερική εποχή - και ειδικότερα από την εποχή της άγριας και άναρχης καπιταλιστικής ανάπτυξης. Παρ' όλ' αυτά, ο "Καλός" δεν παύει να είναι, όπως λέει ο "Άσχημος" στο τελευταίο πλάνο, "a son of a bitch".
Με βάση την παραπάνω ανάλυση θα κρατούσα για τον εαυτό μου το ρόλο του "Καλού".
Όποιος νομίζει ότι η ταινία του Λεόνε είναι άσχετη με το θέμα μάλλον δεν έχει δει την ταινία.
Βοιωτέ, με ιντριγκάρισες να βάλω να ξαναδώ την ταινία :-)
Να ένα συναρπαστικό βράδυ μέτοικε.:-)Κλιντ-Ελάι
Συμφωνώ γενικά με την ανάλυσή σου για την ταινία.
Ερώτημα ενδιαφέρον. Τι είναι εκείνο που διαφοροποιεί τους δύο νεωτερικούς, τον κακό και τον καλό. Θέλω να πω: γιατί να έχουν διαφορετικές ηθικές αξίες αφού πλάστηκαν από το ίδιο σύστημα;
Criss, ο Μαλρό νομίζω ότι έγινε υπουργός πολιτισμού στην κυβέρνηση Ντε Γκολ που με τους σημερινούς όρους στην Ελλάδα θα χαρακτηριζόταν υπερδεξιά. Επίσης τίθεται σημαντικό ζήτημα για τη μεταστροφή των σπουδαίων αριστερών στην ώριμη ηλικία.
Οπως το έθεσε η Ντόρις Λέσινγκ¨ναι ήμουν αριστερή γιατί τότε αν δεν ήσουν αριστερός δεν ήσουν τίποτα ή κάπως έτσι.
Για την υπαρξιακή αγωνία υπάρχουν τα Prada και τα Louis Vuitton. Η αριστερά δεν είχε ποτέ ως επιδίωξη να απαλύνει την υπαρξιακή αγωνία του ανθρώπου αλλά απλώς να ξαλαφρώσει τους λαούς από την εκμετάλλευση και την καταπίεση.
Βοιωτέ λες "μαζικά κινήματα πέρα και έξω από το μαρξιστικό παράδειγμα όπως ο Μάης του 68". Προφανώς είτε νομίζεις ότι οι Αντόρνο, Μαρκούζε, Αλτουσσέρ, Μπαλιμπάρ κλπ. δεν είχαν σχέση με το Μάη του '68, είτε ότι δεν είχαν σχέση με τη μαρξιστική σκέψη (εκτός αν αντί για "μαρξιστικό" ήθελες να γράψεις "λενινιστικό" παράδειγμα).
Ο Μαρξισμός δεν είναι δόγμα αλλά μέθοδος. Αν νομίζεις ότι "οι ιδέες της μαρξιστικής αριστεράς βρίσκονται ήδη στο βυθό" μάλλον η ενημέρωσή σου περιορίζεται στο (εμπορικό) mainstream. Μη σου διαφεύγει ότι τη δεκαετία του '80 "αναστήθηκε" ο οικονομικός φιλελευθερισμός (βάζοντας και ένα νεο- μπροστά) που είχε χρεοκοπήση από τη δεκαετία του '30!
Συμφωνώ ότι σήμερα επικρατεί σε επίπεδο ιδεών ένας μεταμοντέρνος χυλός όμως αυτό δεν είναι άσχετο με την ιδεολογική ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού. Το ότι μέσα στον μεταμοντάρνο χυλό δεν διακρίνεται με σαφήνεια μια αριστερά δεν σημαίνει ότι αυτή δεν υπάρχει - όπως πολύ θα ήθελε να πιστεύουμε η νεοφιλελεύθερη συναίνεση. Το πρόβλημα της αριστεράς σήμερα είναι να "αποκαλυφθεί", να μορφοποιηθεί μέσα από το μεταμοντέρνο ιδεολογικό χυλό όπου τσαλαβουτούν αδέξια ο Μοράλες με τον Τσάβεζ, η Κούβα, ο ΣΥΡΙΖΑ κι οι Οικολόγοι - Πράσινοι. Δυστυχώς ο νεοφιλελευθερισμός χρεοκόπησε (μαζί με τη Lehman Bros) και το πρόβλημα παραμένει άλυτο.
μέτοικε,
ας μην οδηγηθούμε σε μια τεχνική/ιστορική συζήτηση.
Είναι βέβαιο ότι οι χίπις, το αντιβιετνάμ κίνημα και ο ανθός του Μάη του '68 δηλαδή τα μπρίλαντς της εποχής τους δεν αντλούν από τον Μαρξ. Προσπαθούν να υπερβούν το ρήγμα και τη διάψευση με Πολιτιστικές Επαναστάσεις και μαοϊσμούς (που είχαν μια φιρκλορ επαναστατικότητα) για να καταλήξουν γραφειοκράτες.
Η αριστερά από πολύ καιρό δεν έχει πρόταση απέναντι στη μετανεωτερική διάλυση των προτύπων, των ταυτοτήτων. Στις καλές περιπτώσεις οι αριστεροί υπερασπίζονται εξ ανάγκης τις αρχές του Διαφωτισμού ως έσχατο σημείο υποχώρησης.
Στις κακές πωλούν μεταπρατικά αγώνες άλλων για την κοινωνικοοινομική τους ανέλιξη.
Φυσικά η συζήτηση είναι ανεξάντλητη κι εγώ έχω περισσότερα ερωτήματα παρά απαντήσεις.
Λέω τη δάλυση των ταυτοτήτων και εννοώ κυρίως την ταξική ταυτότητα.
Ακόμη και μέσα στο ίδιο σύστημα μπορεί να βγούν ευειδείς (buono) και κακομούτσουνοι (cattivo), επομένως η διαφορά "Καλού" - "Κακού" είναι και αισθητικής τάξης! Θέλω να πω ότι "το σύστημα" σε υποτάσσει στον αντικειμενικό του στόχο (το κυνήγι του θησαυρού) αλλά μόνο έμμεσα διαπλάθει ήθος - για να μην ξεχνάμε και τον αλλοτριωτικό χαρακτήρα του συστήματος. Ο "Αγγελομάτης" είναι ο απόλυτα αλλοτριωμένος κυνηγός θησαυρού ενώ ο "Ξανθούλης" προσπαθεί να διατηρήσει κάποια ψήγματα ανθρωπιάς. Θα μπορούσαμε, εντελώς σχηματικά, να πούμε ότι οι δύο νεωτερικοί χαρακτήρες εκπροσωπούν τις δυο μορφές καπιταλισμού, ο "Καλός" τον λεγόμενο Ευρωπαϊκό και ο "Κακός" τον λεγόμενο Αγγλοσαξωνικό, με τον "Άσχημο" στο ρόλο της μικροαστικής τάξης την οποία συνθλίβει το Αγγλοσαξωνικό μοντέλο ενώ με το Ευρωπαϊκό μπορεί και συνυπάρχει.
Ο λεγόμενος Γκωλισμός είναι μια εντελώς sui generis (και εντελώς γαλλική) πολιτική πρόταση και κακώς χαρακτηρίζεται "υπερδεξιά" (ο Ρήγκαν κι η Θάτσερ τι ήταν τότε;).
Για τη "μεταστροφή" των αριστερών στα γεράματα ίσως να είναι χρήσιμη η παρατήρηση του Μαρκούζε, ότι, δηλαδή, πολλές φορές ο έμφυτος ριζοσπαστισμός της νεολαίας και των νεολαιίστικών κινημάτων περνιέται για αριστεροφροσύνη, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι. Θέλω να πω ότι οι νέοι εύκολα "παρασύρονται" από μια ριζοσπαστική αριστερά λόγω ακριβώς της ριζοσπαστικότητάς της, όπως άλλωστε οι νέοι του '80 στράφηκαν εύκολα προς τη δεξιά που τότε (λόγω νεοφιλελευθερισμού) ήταν ριζοσπαστική.
Ενδιαφέρουσα η αναλυση της ταινίας ,μέτοικε,αλλά, μπορεί να ναι χει κι άλλη ανάγνωση.
Καλός : κακός, που τουλάχιστον παίζει με τους κανόνες του συστήματος και, επομένως,κερδίζει το χρήμα και,κυρίως, τις εντυπώσεις και τη συμπάθεια.
Ασχημος : νατουραλιστικά κακός - Σώζεται επειδή, όταν δεν ξέρεις τί είσαι,είσαι δυνάμει τα πάντα, άρα χρήσιμος στο σύστημα, χειραγωγήσιμος, υποτελής που μισείς τους ευεργέτες και τα αφεντικά σου, γιατί διαισθάνεσαι ενστικτωδώς την παγίδα, αλλά και ψοφοδεής απέναντί στην ισχύ τους. Παίρνει ως ανταμοιβή και χρήμα, όχι γιατί το αξίζει, αλλά επειδή το, μεταμφιεσμένο σε "καλό",δομικό κακό του καπιταλισμού χρειάζεται κάποιον να επιβεβαιώνει την δήθεν γενναιοδωρία του.
Κακός:ο μόνος ολοκληρωμένος χαρακτήρας.Κακός βεριτάμπλ,αρνείται τους κανόνες που έχουν θεσπίσει οι άλλοι,για τους πολλούς,χωρίς να τον ρωτήσουν, παίζει με τους δικούς του όρους πέραν πάσης κυρίαρχης ηθικής.Αυτός είναι, μέτοικε, κατά την άποψή μου, ο "εκτός' σε ηθικό επίπεδο,και,επειδή είναι η ωμή όψη του συστήματος,τον σκοτώνουμε και τον βγάζουμε από το παιχνίδι.Οπότε,θριαμβεύει το λίφτινγκ του καπιταλισμού στο πρόσωπο του "καλού" και δίνεται και το μήνυμα: το παιχνίδι είναι σικέ,πάντα θα κερδίζουμε εμείς - ή παίζεις και το πολύ πολύ να σαι ο άσχημος,ή,σε εξοντώνουμε.
Δεν μπορώ να συμπαθήσω ή να αντιπαθήσω κάποιον ,Ροζαλία, που δεν ξέρει τι είναι,σύμφωνα με την γνωσιολογικό αξίωμα ότι"το ον είναι ,εάν γνωρίζει τί είναι".Αν οι πολλοί μη έχοντες δεν εποφθαλμιούσαν τους λίγους κατέχοντες, τότε ο καπιταλισμός θα είχε καταρρεύσει.Η βάση της επικυριαρχίας του είναι πρωτίστως ψυχολογικής φύσεως,όχι οικονομική.Αυτό είναι το αποτέλεσμα.Υπ' αυτήν την έννοια,θα εξαφανιστεί μαζί με το ανθρώπινο είδος, ή δεν θα πεθάνει ποτέ.Όπως και ο Χριστιανισμός,για παρεμφερείς λόγους.
Ροζαλία, αν η "γραμμή Μαζινό" της Αριστεράς σήμερα είναι η κληρονομιά του Διαφωτισμού - όπως λέει ο Βοιωτός και δεν διαφωνω ως προς αυτό-τότε, γιατί αντλείς τις ιδέες που χρειάζεσαι από αυτήν και όχι απευθείας από την πηγή, της οποίας είμαστε όλοι κληρονονόμοι και όχι προνομιακά οι αριστεροί; Στην καλύτερη περίπτωση, δηλαδή,της αναγνωρίζεις ρόλο διαμεσολαβητή σε ιδεολογικό επίπεδο.Κι αυτός ο ρόλος είναι εξ ορισμού ύποπτος.Το πρόβλημα με την Αριστερά είναι ότι, αφού ηττήθηκε στο πολιτικό πεδίο,μάχεται για την την μη απώλεια και της ιδεολογικής πρωτοκαθεδρίας της που βλέπει να εξανεμίζεται, αφού, όπως προείπα,όχι μόνον εξαντλείται στο ρόλο του μεσάζοντος αλλά έχει απωλέσει πλέον και το τεκμήριο της αθωότητας.
Μπράβο σε όλους τους συμμετέχοντες στην κουβέντα.
Τα διάβασα όλα τα σχόλια και το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι ζαλίστηκα.
Η αλήθεια όμως είναι ότι ενθουσιάστηκα με την ποσότητα και την ποιότητα των απαντήσεων.
Τώρα όμως θα μου επιτρέψετε να διαβασω αθλητικά για να έρθω στα ίσα μου.
Για να μπορούν οι αριστερές μεγαλοκυρίες της Εκάλης να εκτονώνουν τις υπαρξιακές αγωνίες τους με Prada και Luis Vuitton είναι απαραίτητος ένός είδους νεοιμπεριαλισμός-μεγακαπιταλισμός καθώς από όσο γνωρίζω η Ιταλία και η Γαλλία δεν έχουν αλιγάτορες.
Ο Ντε Γκολ με σύνθημα και πράξη το γαλλικό γκραντέρ, την άρνηση εισόδου στην ΕΟΚ του προαιώνιου εχθρού, της Βρετανίας δηλαδή!,και άλλα σύμφωνα με την ελληνική ιδιολέκτο της μεταπολίτευσης είναι ούλτρα εθνικιστής.
Το ελληνικό ισοδύναμο είναι ο Παπάγος...
Υπνοβάτη,
ωραίες τοποθετήσεις. Αν ψήφιζαν στην ελληνική δημοκρατία ο καλός ο κακός και ο άσχημος τι θα προτιμούσαν κατά τη γνώμη σου;
Ροζαλία,
οι πολλοί με τα ελαττώματά τους υποτίθεται ότι είναι ο λόγος ύπαρξης της αριστεράς. Η αντίφαση της χαμηλής αξίας τους σε ηθικό, μορφωτικό κ.λπ. επίπεδο θα ξεπερνιόταν μέσω της αλήστου μνήμης σοσιαλιστικής παιδείας διότι σύμφωνα με ενός τύπου αριστερή (ρουσώ) κοσμοθέαση ο άνθρωπος γεννιέται καλός και διαφθείρεται από τους αστικούς θεσμούς όπως η εκπαίδευση, η εκκλησία και ο στρατός.
Η αναρώτησή σου λοιπόν: "Οι πολλοί που παρακαλούν να τους αναγνωρίσουν οι ισχυροί μια ελάχιστη αξία, για να υπάρξουν,τι λες;αξίζει να υπάρχουν και να τους συμπαθεί κανείς";
είναι με άλλα λόγια αυτό που υποστηρίζω από την αρχή. Δεν είναι ότι δεν αξίζει είναι ότι δεν θέλουν. Το παράδειγμα έχει καταρρεύσει.
Επαρχιώτη, όλα με τη μία;
Είσαι ριψοκίνδυνος τύπος αλλά και ψύχραιμος.
Αρα να υποθέσω ότι διαβάζεις Σπορντέι.
Υπνοβάτη,
Αυτό που δεν μου "κολλάει" στην ανάγνωσή σου είναι ότι οι τρεις πρωταγωνιστές της ταινίας βρίσκονται εκτός του πεδίου του νόμου (όσον αφορά την αναζήτηση του θησαυρού), επομένως "κανόνες" δεν υπάρχουν. Επιπλέον, ο "Άσχημος" δεν είναι "νατουραλιστικά κακός", είναι "νατουραλιστικά νατουραλιστικός" αν μπορώ να το πω έτσι, με τον ίδιο τρόπο που το λιοντάρι πχ. δεν μπορεί να είναι ούτε "κακό" ούτε "καλό", απλώς "είναι έτσι". Άλλωστε δεν νομίζω πως στην ταινία τη συμπάθεια την κερδίζει ο "Καλός" αλλά μάλλον ο "Άσχημος" που είναι και ό μόνος ολοκληρωμένος χαρακτήρας: γνωρίζουμε τα πάντα γι' αυτόν, το όνομά του, την οικογένειά του, πώς έγινε παράνομος κλπ. ενώ για τους άλλους δύο δεν γνωρίζουμε παρά το παρατσούκλι τους και ότι είναι κυνηγοί επικυρηγμένων.
Για την αριστερά τώρα: λες ότι "η βάση της επικυριαρχίας του (καπιταλισμού) είναι πρωτίστως ψυχολογικής φύσεως, όχι οικονομική". Δεν θα το έλεγα. Η βάση, το θεμέλιο της κυριαρχίας είναι το οικονομικό - εκεί συντελείται η εκμετάλλευση. Στο ψυχολογικό επίπεδο (που είναι μάλλον ιδεολογικό) λειτουργεί η αλλοτρίωση, το γεγονός ότι η εκμεταλλευτική κατάσταση μας φαίνεται περίπου φυσιολογική, να μην πω και ευχάριστη από τη στιγμή που μας δίνεται η δυνατότητα να επιβεβαιώνουμε την ύπαρξή μας αγοράζοντας Prada και Cayenne. Πράγματι όμως, εκεί έγκειται η δύναμη του καπιταλισμού, στην ικανότητά του να πουλάει εύκολα τα παραμύθι της "επιτυχίας" παρόλο που κατά βάθος όλοι ξέρουμε ότι στους 1000 που θα προσπαθήσουν "να πιάσουν την καλή" ένας μόνο θα τα καταφέρει. Δεν συμφωνώ ότι ο καπιταλισμός θα πεθάνει μαζί με το ανθρώπινο είδος, θα πεθάνει όπως πέθανε η δουλεία και η φεουδαρχία, όταν οι συνθήκες τον ξεπεράσουν.
Η αριστερά σήμερα δεν μάχεται για να μην χάσει την ιδεολογική πρωτοκαθεδρία. Την έχει ήδη χάσει μαζί με την πολιτική της ήττα. Γι' αυτό που μάχεται είναι να ξαναβρεί την από χρόνια χαμένη της ταυτότητα. Αυτή η "μεσολαβητική αριστερά" που υπονοείς δεν είναι παρά η παλιά σοσιαλδημοκρατία που προσπαθεί αγωνιωδώς να βρει ρόλο για τον εαυτό της σ' ένα παιγνίδι που έστησε για να το χάσει.
Βοιωτέ, αγοράζοντας Prada και Luis Vuitton εκτονώνουν τις υπαρξιακές αγωνίες τους κυρίως κάτι χαμηλο-μεσόμισθες του Μοσχάτου και της Πετρούπολης - οι πιστωτικές νάναι καλά. Αριστερές μεγαλοκυρίες στην Εκάλη δεν γνωρίζω να υπάρχουν, αλλά και πάλι, "δεξιός μεροκαματιάρης του Περάματος" ακούγεται καλύτερα από το "αριστερή μεγαλοκυρία της Εκάλης";
Σίγουρα ξερεις, μέτοικε. Μερικές είναι πολύ γνωστές και στις επιχειρήσεις.
Διαδυκτιακά αθλητικά διαβάζω λόγο εργασίας σε Contra & in.
Μακάρι να είχαμε και Βοιωτικά αθλητικά σε δύκτιο.
Θα σου στείλω ένα mail είμαι εκτώς θέματος.
Bye
Βοιωτέ,ο καλός θα ψήφιζε ΣΥΡΙΖΑ,ο κακός θα εριχνε άκυρο και ο άσχημος ΝΔ και ΠΑΣΟΚ,μαζί ή εναλλάξ.Όλα αυτά στη φιλελεύθερη- δεξιά και αριστερή- ελληνική ολιγαρχία.
Σε μια πραγματική δημοκρατία,θα ήταν πιθανόν και οι τρεις στην εκκλησία του δήμου της Άγριας δύσης για να νομοθετούν,ή στην εκκλησία απλώς ως πάστορες,φυσικά.
Μέτοικε, είπα επικυριαρχία (ψυχολογικής φύσεως) και όχι κυριαρχία,διότι αναφέρομαι στο συλλογικό φαντασιακό του καπιταλισμού,σε συμβολικό επίπεδο,και υπ' αυτήν την έννοια,επιμένω πώς δεν θα ηττηθεί ποτέ.Διότι,ποντάροντας στην ανθρώπινη βλακεία(βλ.άσχημος)που θεσμικά αναπαράγει σε εκατομμύρια αντίτυπα,δεν κινδυνεύει(βλ.καλός) παρά από όσους τον έχουν απομυθοποιήσει και γι' αυτό, υπερβεί,αίροντας την όποια "νομιμοποίησή" του - θεωρητικά, τουλάχιστον-(βλ.κακός).Το τέλος της ταινίας,ωστόσο,το ξέρουμε.Τους εξυπνότερους και,επομένως, επικίνδυνους,τους "εξοντώνει",τους ανόητους λιγούρηδες τους εξανδραποδίζει πλήρως,πετώντας τους ξεροκόμματα (βλ.μέρος του θησαυρού) ως δείγμα των "ψηγμάτων ανθρωπιάς" του, όπως ειπες κι εσύ, και έτσι,θα επιζεί και θα θριαμβεύει αιώνια, ή, τόσο, όσο και η ανθρώπινη βλακεία.Ο καπιταλισμός είναι η μεγαλύτερη και η πιο έξυπνη εφεύρεση γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο : όλα τα άλλα συστήματα προσπάθησαν να θεραπεύσουν την ανθρώπινη βλακεία, ενώ οι καπιταλιστές ξέρουν ότι είναι ανίατη -- θα επανέλθω ,μέτοικε,για τα άλλα που έθιξες.Καλό το σχόλιο με τον μεροκαματιάρη της δεξιάς,του περάματος,προκαταβολικά,λέω.
Επειδή με ιντριγκάρεις, μέτοικε,δεν θα αποφύγω τον πειρασμό να σημειώσω ότι : ο καλός κερδίζει τις εντυπώσεις και τη συμπάθεια της πλειονότητας είναι βέβαιον-τουλάχιστον όσον αφορά στον μέσο άνθρωπο,και στα κοινωνικά και ηθικά στερεότυπα,που αναπαράγει σταθερά ,μηδέ εξαιρουμένης της μανιχαϊστικής αντίληψης, η οποία και προϋποθέτει πάντα τον"άγγελο" και τον "διάβολο" -το καλό και το κακό-Έτσι, το ευρύ κοινό αγαλλιάται όταν νικά το πρώτο, ταυτιζόμενο πάντα μαζί του,μέσω του ήρωα. Αν,τώρα, το δικό σου επίπεδο είναι υψηλότερο του μέσου όρου,αυτό λέει πολλά για σένα και τίποτα που να μην ξέρω,ήδη,για τους πολλούς. Το "πρόβλημα" είναι δικό σου, που έκανες βαθύτερη ανάγνωση και ανάλυση.Οι πολλοί,λάτρεψαν την καλοσύνη του Ίστγουντ στο τέλος , χάρηκαν με τον θάνατο του Λ.Β.Κ, ενώ, η τύχη του άσχημου,τους προκάλεσε μάλλον αμηχανία.Άλλωστε, ήταν το μέσο για να επενδυθεί περαιτέρω το πορτρέτο του "αγγελομάτη",με το ηθικοπλαστικό μήνυμα.
Υπνοβάτη,
σε τσάκωσα :-).
Θα έπρεπε να γνωρίζεις ότι στους περισσότερους αριστερούς (όπως φαίνεται ότι είναι και ο μέτοικος) αρέσει ο κακός.
Ποικίλες αιτίες προκαλούν το φαινόμενο αυτό που έχουν κάνουν φυσικά με την συγκρότησή τους, την ιδεολογική εννοώ.
Π.χ. υπάρχει μια απαξία στον αριστερό λόγο για τα ηθικοπλαστικά μηνύματα στα έργα τέχνης (κυρίως σινεμά/τηλεόραση και βιβλίο) εν πρώτοις ακατανόητη καθώς όλοι αναγνωρίζουμε την τεράστια δύναμή τους να διαμορφώνουν συνειδήσεις.
Αυτό συμβαίνει επειδή τα μηνύματα αυτά θεωρούνται αντιαριστερά (ο θηρσκευόμενος, ο χρηστός ολιγαρκής οικογενειάρχης, ο φιλάνθρωπος καπιταλιστής) και μόνο γι΄αυτό. Στη CCCP (καλό;) όλες οι ταινίες είχαν ηθικοπλαστικό μήνυμα αλλά δεν ενοχλούσαν τόσο πολύ την εδω αριστερά. Δεν είναι θέμα αισθητικής δηλαδή όπως το έχει προσλάβει η μάζα αλλά καθαρά επικοινωνιακό.
Επίσης διαδεδομένη είναι η άποψη της αριστεράς στην Ελλάδα ότι ο καπιταλισμός δεν έχει κανόνες και πως όλα είναι ζήτημα διαπραγμάτευσης και καπατσοσύνης. Απο εδώ ξεκινά και η γνωστή παροιμία με το αριστερό αφεντικό. Αυτό είναι φυσικά ψευδές και επαρχιώτικο.
Καπιταλισμό έχει η Σουηδία και η Δανία, το ίδιο και η Ελβετία με την άμεση δημοκρατία.
Γιατί ο αριστερός λόγος θεωρεί ότι πρέπει να πείσει πως ο καπιταλισμός δεν έχει κανόνες;
Διότι από την καθοδήγηση και τα μεγάλα κεφάλια θεωρήθηκε ότι διαβρώνει ιδεολογικά τον καπιταλισμό εμφανίζοντάς τον ως ένα πλήρως ανήθικο σύστημα.
Στην πράξη εκείνο που διαβρώθηκε είναι η νομιμότητα, αυτή η ελάχιστη αστική νομιμότητα του να μην ρυπαίνει το εργοστάσιο, του να μην αυθαιρετεί ο εργολάβος, του να μην σκοτώνεται ο κόσμος στους δρόμους λόγω κακοτεχνιών.
Ο "Αγγελομάτης" στον "κακό" σκοτώνει την εκδοχή του εαυτού του που δεν πρέπει να φαίνεται,το alter ego του που θέλει,όχι να αλλάξει,αλλά, να αποκρύψει.Συνεκδοχικά,σκοτώνει καιτην πλευρά του συστήματος πού δεν πουλάει πλέον,ούσα απροκάλυπτα ωμή.
Για τον πιο ενδιαφέροντα τύπο της ταινίας,τον κακό,και το πώς, από παράγωγο του συστήματος,έγινε εχθρός που πρέπει να εξοντωθεί,θα επανέλθω,φίλτατε, μέτοικε.
Μέτοικε, μπορεί να τσάκωσες τους περισσότερους αριστερούς που τους αρέσει ο κακός, αλλά όχι και εμένα,διότι,δεν είμαι ούτε αριστερός, ούτε... κακός.Και με τίποτα, καλός,σαν τον αγγελομάτη της ταινίας.Εσύ προτίμησες τον ρόλο του καλού,που όπως είπα και στον Βοιωτό, σήμερα, θα ψήφιζε Σύριζα,έχοντας εσένα στο μυαλό μου.
Κι εγώ με τον κακό ήμουν,αλλά για διαφορετικούς λόγους, από τους περισσότερους αριστερούς.Εχεις δει το "καμια πατρίδα για τους μελλοθάνατους",by the way?
Βοιωτέ, θελεις να πεις.
Και το λέω όχι για άλλο λόγο αλλά επέιδή θεωρώ ότι ο μέτοικος δεν συμφωνεί ούτε με μαι λέξη από όσα έγραψα.
Ο καπιταλισμός είχε και έχει κανόνες - το μονο που πρέπει να κάνεις είναι να διαλέξεις όπλο.
Η εγχώρια Αριστερά,πάλι,δεν έχει ταίρι στις παντός είδους διαστρεβλώσεις και μυθοπλασίες. Στην Ελλάδα,δεν έχουμε ούτε κανόνες ,ούτε καπιταλισμό, ούτε Αριστερά .Έχουμε, όμως, καπιταλιστές και αριστερούς.
Αυτό μοιάζει σοφό. Νομίζω ότι σε λίγο καιρό δεν θα έχουμε καπιταλιστές.
Συγνώμη,Βοιωτέ-ο μέτοικος είναι ο σταθερός συνομιλητής μου για την ταινία και παρασύρθηκα.Δεν πειράζει.Γιατί,ωστόσο, θα έπρεπε να ξέρω ότι οι αριστεροί συντάχθηκαν με τον κακό;Δεν το πιστεύω, άλλωστε, για όσους μπορώ να φανταστώ.Ούτε τους θεωρώ το κατάλληλο μέτρο.Εγώ μίλησα για το ευρύ κοινό.Χωρίς να τους εξαιρώ, από την άλλη.Είπαμε να μιλήσουμε για την αριστερά,ρε παιδιά, οργανωθείτε,όχι να αναλύσουμε και το τί βλέπουν στα σήριαλ της... καπιταλιστικής T.V.για να διαμορφώσουμε άποψη!
Καλά,είσαι άπαιχτος,Βοιωτέ! Σε λίγο καιρό δεν θα έχουμε καπιταλιστές, λες ;Δεν με χαλάει. Αυτό σημαίνει,ωστόσο, ότι μπορούμε να ελπίζουμε πώς δεν θα έχουμε και "αριστερούς" ; ή, είναι αναφή μεταξύ τους;
Κι εγώ γενικώς μιλάω περί ακών με βάση τον μηχανισμό που περιέγραψα.
Στη συγκεκριμένη ταινία δεν έχω ρωτήσι κάποιον αριστερό με ποιον ταυτίζεται αλλά σίγουρα δεν είναι με τον καλό καουμπόι/100% αμερικάνικο σύμβολο.
Πάντως εν γένει όταν πιστεύεις ότι έχεις ριζοσπαστική ιδεολογία δεν συμμορφώνεσαι με τα κυρίρχα προτυπα ούτε και στο σινεμά.
Συμφωνώ ότι πολλά είπαμε για την ταινία.
Σωστά. Και που είχαμε τι καταλάβαμε; Κακογουστιά, επίδειξη και κλοπή.
Για τους αριστερούς δεν είναι τόσο άσχημα τα πράγματα. :-)))
Βοιωτέ, Υπνοβάτη, δουλειές δεν έχετε; :-)
Συνοπτικά, γιατί σας έχασα:
Δεν γνωρίζω στατιστικές που να αναφέρεται ότι η πλειονότητα των αριστερών είναι με τον "Κακό". Ίσως κάτι παραπάνω να γνωρίζεις Βοιωτέ.
Τα έργα τέχνης με "ηθικοπλαστικό μήνυμα" συνηθέστατα αποσκοπούν να αναπαραγάγουν μια κυρίαρχη ιδεολογία χωρίς να δίνουν ιδιαίτερο βάρος στο αισθητικό περιεχόμενο, γι' αυτό δεν είναι ιδιαίτερα αρεστά, όχι στους αριστερούς, αλλά στους φιλότεχνους γενικά - που αν τυχαίνει να είναι και αριστεροί στην πλειονότητά τους σίγουρα δεν ευθύνεται η αριστερά :-). Υπό μια κάπως διαφορετική ανάγνωση πάντως κάθε έργο τέχνης έχει και ένα ηθικοπλαστικό μήνυμα οπότε η ούτως ή άλλως αστοχη παρατήρησή σου Βοιωτέ καθίσταται και κενή περιεχομένου!
Οι "κανόνες" του καπιταλισμού ορίζονται από τους όρους αναπαραγωγής του - τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο. Υπέρτατος κανόνας του καπιταλισμού είναι η μεγιστοποίηση του κέρδους κι όποιος έχει διαφορετική άποψη ας πάει να την πει στο χρηματιστήριο. Δεν είναι τυχαίο ούτε εντελώς άστοχο ότι "ο καπιταλισμός δεν έχει κανόνες και πως όλα είναι ζήτημα διαπραγμάτευσης", παρόλο που δεν είναι αυτή η θέση της αριστεράς, Βοιωτέ - που μου φαίνεται πως ό,τι γνωρίζεις για την αριστερά μάλλον προέρχεται από ευφυολογήματα του Φρίντμαν και του Ανδριανόπουλου. Ρώτησε για τη διάκριση μεταξύ common law και civil law και θα δεις ότι για τον αγγλοσαξωνικό κόσμο "όλα είναι ζήτημα διαπραγμάτευσης".
Υπνοβάτη, συνεχίζω να μην ασπάζομαι την ανάγνωσή σου και ο πλέον βασικός λόγος είναι ότι θεωρείς τον "Άσχημο" ανόητο, ενώ βεβαίως δεν είναι. Δεν είναι ανόητος όποιος είναι παρορμητικός ούτε έξυπνος όποιος είναι υπολογιστής. Ο "Άσχημος" απλώς ανήκει σε διαφορετικό κόσμο - να τον αξιολογείς με όρους του "Καλού" και του "Κακού" είναι άστοχο.
Ελάχιστα με αφορά που ο πολύς κόσμος ταυτίζεται με τον "Καλό" - προσωπικά "ταυτίστηκα" στα πλαίσια του θέματος της συζήτησης και όχι στα πλαίσια της ταινίας βεβαίως. Ο πολύς ο κόσμος, λοιπόν, μπορεί να ταυτίζεται με τον "Καλό", όμως η ταινία δεν είναι για τον πολύ τον κόσμο. Ο πολύς ο κόσμος συνήθως στέκεται αμήχανα απέναντι στον "Άσχημο" (που σπάει την τυπική μανιχαϊστική διαίρεση) που από κάθε άποψη είναι ο πλέον καλά ανεπτυγμένος και ενδιαφέρων χαρακτήρας (και ο αγαπημένος του Λεόνε) και, εν τέλει, ο πλέον ανθρώπινος.
Υ.Γ. Ο "Αγγελομάτης" (Angeleyes) είναι ο "Κακός", ο "Καλός" είναι ο "Ξανθούλης" (Blondie).
Υ.Γ.2 Δεν την ξαναείδα την ταινία χτες, δεν με αφήσατε :-)
αγαπητοίμου, γιατί τόση εμμονή στην ταινία;κάτι ατελειωτα φοιτητικά βράδια μου θυμίσατε. ανάλυση των μηνυμάτων του Λεόνε ή δική μας προσέγγιση,πνευματική-βιωματική αξιοποιώντας βεβαίως την κεκτημένη γνώση θα κάναμε για την καθημάς αριστερά;αυτό είναι κι αποτρεπτικό για καναν ξέμπαρκο, να γράψει, γιατί θυμίζει κλειστό- πριβέ κλαμπ. να βάλεις πλανο το αλοζανφαν, Βοιωτέ, να δούμε από κει αν θα καταρρεύσει ο καπιταλισμός;
Εντέλει, απ την εξαίσια αν και αποκλίνουσα κατάτι, συζήτηση, κάτι σάλεψε. Το σοφότερο όλων είναι η φράση σου Βοιωτέ στο σχόλιο 11.20 "το θέμα δεν είναι αν αξίζει να υπάρχουν, αλλά ότι δεν ΘΕΛΟΥΝ να υπάρξουν".Γι αυτό και αυτοαποκαλούνται αριστεροί, αν κι ετεροκαθορίζονται σε όλες τις επιλογές και τυχαιότητες της ζωής τους. Για νάχουν μια μαρτυρία ότι υπήρξαν.Καλημέρα.
Ετσι είναι οι συζητήσεις στο δίκτυο ροζαλία. Αποκλίνουσες και σε μερικές περιπτώσεις παρεκκλίνουσες.
Τώρα που είπα παρεκκλίνουσες θυμήθηκα ότι ο Ουμπέρτο Εκο το 1988στο Εκκρεμές του Φουκό λέει για την επαναστατική ιταλική αριστερά και την επελάυνουσα γαλλική μόδα με την ψυχανάλυση ότι αφού δεν υπήρχαν πια προλετάριοι έπρεπε να εφευρεθεί ένα νέο επαναστατικό υποκείμενο, ο παρεκκλίνων.
Βέβαια πάσχω κι από μια ασθένεια που δεν θυμάμαι το όνομά της και μπορεί να είναι δική μου προσαρμογή των φράσεων του Ουμπερτο αλλά όπως και νάχει είναι καλό :-))).
Πράγματι ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση που μπορεί φυσικά να συνεχιστεί. Να σημειώσω ότι σύμφωνα με τις μετρήσεις είχε και μεγάλη αναγνωσιμότητα.
Μείνετε μαζί μας για νέες συζητήσεις...
Μέτοικε, μπέρδεψα εσένα με τον Βοιωτό(!!) και τον Αγγελομάτη με τον καλό (!),διότι τις νύχτες δουλεύω και τις μέρες... υπνοβατώ.Sorry.
Ροζαλία, η ταινία ήταν ένα σημείο εκκίνησης,ένα πλαίσιο,εν είδει σχήματος και προσχήματος για ενδιφέρουσες αναλογίες, παραπομπές και σχόλια.Όσο για τις παρεκκλίσεις και τις αποκλίσεις, ο "δρόμος" και ο διάλογος είναι πιο γοητευτικοί όταν δεν ξέρεις πού πας, και αφήνεσαι να σε πηγαίνουν αυτοί.
Βοιωτέ, χαίρομαι που παρακολουθούν οι συμπολίτες και συμπατριώτες μας τη συζήτησή ,αλλά ας μας πουν την άποψή τους,ή ας μας προτείνουν ταινίες,τουλάχιστον!Αριστερού περιεχομένου,κατά προτίμηση,ώστε να μην είναι εκτός θέματος.
Μέτοικε, εγώ πρέπει να ξαναδώ την ταινία για να μην συγχέω τα ονόματα και εσύ για να μην λές αφελώς ότι ο άσχημος δεν ήταν ανόητος.Δεν εννοώ καθυστερημένος, εννοώ έρμαιο των ενστίκτων,του παρορμητισμού του,κλπ.Δεν είναι τίποτα ή είναι δυνάμει τα πάντα,διότι δεν ξέρει τί είναι.(Σε παραπέμπω στο γνωσιολογικό αξίωμα της απάντησής μου στη Ροζαλία, γι'αυτό)Και,από πού συνάγεται πως είναι ανθρώπινος;μάλλον για ανθρωποειδές,μου κάνει.Ως εκ τούτου,είναι άκρως υπολογιστής και ιδιοτελής,ως εκ της φύσης και της φύσης του -όπως όλοι μας στο πρωτογενές στάδιο-την οποία δεν έχει επεξεργαστεί και εξελίξει σε κανένα επίπεδο.Ενστικτωδώς λειτουργεί, δηλ. περίπου όπως τα θηρία.Λες, να χρειάζεται την αριστερή ιδέα που επικαλείται η Ροζαλία για να εξανθρωπιστεί;Δεν το πιστεύω, διότι αν ήταν έτσι, θα είχαμε και "ανθρώπους" και πραγματικούς αριστερούς.Και τα δύο,τα ψάχνουμε ακόμη.Κι αν τα είχαμε, δεν θα είχε νόημα και η συζήτηση μας.
Θλιβερό το να μην "υπάρχεις",Ροζαλία,όπως λες για τους ετεροκαθοριζόμενους αυτο-αποκαλούμενους αριστερούς,θλιβερότερο,ωστόσο,και μη ανεκτό το να προσπαθούν να επιβάλλουν τον δικό τους τρόπο ως τον μοναδικό πολιτικά και ιδεολογικά ορθό.Υπάρχουν χιλιάδες θλιβεροί και αλλοτριωμένοι που ζουν χωρίς συνείδηση,αλλά δεν στεγάζουν το προσωπικό τους πρόβλημα σε κομματικά γραφεία και δεν μοιράζουν..."πιστοποιητικά αριστεροφροσύνης", βασισμένοι στο δόγμα ότι όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας.Και αν στο ανθρώπινο επίπεδο είναι ασήμαντοι,ας μην τους υποτιμάμε το ίδιο τις κοινωνικές πρακτικές τους που δεν είναι ούτε ασήμαντες,ούτε αθώες.
Άλλο,δίχως στέγη,δίχως νόμο,μέτοικε, κι άλλο, παράνομος.
Υπνοβάτη,
Επιμένω να μην θεωρώ ανόητο όποιον είναι παρορμητικός - και να μην ασπάζομαι ντε και καλά διάφορα γνωσιολογικά αξιώματα. Ο "Άσχημος" δεν είναι περισσότερο ανόητος από τον "Κακό" που χάνει τη ζωή του στο τέλος ή από τον "Καλό" που πέφτει στην παγίδα του "Άσχημου" και παρά τρίχα γλυτώνει τη ζωή του. Τον θεωρώ τον πλέον ανθρώπινο από τους τρεις γιατί είναι ο μόνος που εκφράζει πάθη και συναισθήματα. Κατά τα λοιπά δεν είναι περισσότερο υπολογιστής ή ιδιοτελής από τους άλλους δύο.
Θυμίζω πάντως ότι το ερώτημα ήταν σε ποιον από τους τρεις χαρακτήρες προσεγγίζουν οι σχολιογράφοι, όχι ποιος χαρακτήρας είναι ο πλέον "αριστερός" (ο πλέον "αριστερός" στην ταινία είναι ο λοχαγός των Βορείων στη γέφυρα).
Υ.Γ. Το να είσαι δίχως στέγη και δίχως νόμο δεν σημαίνει ότι δεν σε θεωρούν παράνομο. Άραγε ήταν ή όχι ανόητη η ηρωίδα της Ανιές Βαρντά;
Μέτοικε,
Πάθη και συναισθήματα έχει και η γάτα,αν της πατήσεις την ουρά- άλλο αν δεν έχει την ικανότητα να τους δίνει ονόματα.Πάντως,τα εκφράζει.Ως προς αυτό,λοιπόν,είμαστε όμοιοι με τα ζώα.Έτσι,είτε ασπαστείς το αξίωμα,είτε όχι,δηλοί την ουσία του όντως όντος, φιλοσοφικά.Αν θέλουμε να έχει(και αν έχει) ουσία και νόημα η ύπαρξη,εκεί θα το αναζητήσουμε.Αλλιώς,είναι απλώς, ον,σαν τη γάτα και δεν διαφέρει από αυτήν, παρά ως προς τη μορφή.
Ως προς την ηρωίδα της ταινίας,ήταν μια συμπαθητική ρομαντική και φευγάτη ύπαρξη-από όσο μπορώ να θυμηθώ,έπειτα από τόσα χρόνια-αλλά δεν έχει σχέση με τον άσχημο.Διασαφήνισα τί θεωρώ "ανοησία",και ως προς τί,γιατί επιμένεις να με παρερμηνεύεις;Άλλωστε,στην εικονογράφηση, πήρα, πρώτος τον "άσχημο",αν θυμάσαι.
Ας επιστρέψουμε στην Αριστερά, διότι θα μας την πει η Ροζαλία, πάλι.Με αφορμή ποια...ταινία,συνεχίζουμε;!!!
Βρήκες ..τοίχο και ξύπνησες, υπνοβάτη:!!!σχόλιο 3.41!Λιτό, συμπυκνωμένο της περιεκτικότητάς του,ευθύ, χωρίς δυνατότητα πολλαπλών ερμηνειών.Σοφό. Και , μέτοικε θα ρωτήσω, χωρίς να αναφέρομαι στο φίλμ,Είσαι ή εισαι ό,τι σε θεωρούν οι άλλοι: Ή πάει μαζί;
Ούτε πάθη, ούτε συναισθήματα έχει η γάτα, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση. Νομίζω ότι δύσκολα θα έβρισκες ταινία που να αναφέρεται στην αριστερά εκτός από παρεμπιπτόντως. Ο οικοδεσπότης, αν θέλει, θα μπορούσε να μας βρει μία!
Rozalia, ούτε είσαι, ούτε είσαι ό,τι σε θεωρούν οι άλλοι, είσαι σε σχέση με τους άλλους - κι αυτό είναι πολύ διαφορετικό από τα άλλα δύο.
"οι ζωές των άλλων", αφού είναι αδιαχώριστη η αριστερά απ τους φορείς της!
Ροζαλία, καλώς ήρθες στο "Σινεμά ο Παράδεισος "
Μέτοικε, συμφωνώ απόλυτα με το "είσαι, σε σχέση με τους άλλους" αφού,"τίποτα δεν κείται απολύτως".
Αλλά,ανησυχώ.Αν αρχίσουμε να συμφωνούμε,δεν θα είναι πληκτικό;
είναι ήδη πληκτικό φίλε μου
Πες μας κάτι μη πληκτικό, ρε Ανώνυμε των 1:52!Εμείς, τουλάχιστον,κάτι δημιουργούμε συνομιλώντας.Συμφωνούμε, διαφωνούμε,μαθαίνουμε,πάντως.Δεν διδάσκουμε κανέναν και δεν τα ξέρουμε όλα,για να μαστε τόσο μπλαζέ.
΄Επληξες τελευταίε ανώνυμε; γιατί ήταν υποχρεωτικό να διαβάζεις;Ή, είσαι ίσωμα και δεν έχεις κάτι να πείς;υπάρχουν κι άλλες μορφές ψυχαγωγίας!! είναι τόσο άκομψο, να πλήττεις, όταν δεν σε κάλεσε κανείς να παρευρίσκεσαι, και κυρίως όταν αν και παρών δεν καταθέτεις τίποτα!
Μια ηρωική- δημιουργική στιγμή΄και πράξη στη ζωή ενός ανθρώπου, τον αθωώνει αραγε για όλη την υπόλοιπη μέτρια και χωρίς δημιουργία ζωή του;
Ροζαλία,
Μια σπουδαία στιγμή στη ζωή ενός ανθρώπου μπορεί και να του χαρίσει την αθανασία - να τον αθωώσει όμως, από τι, είναι έγκλημα να ζεις μια μέτρια και χωρίς δημιουργία ζωή; Ιδανικοί κι ανάξιοι εραστές παραμένουμε οι περισσότεροι - και δεν έχουμε καν διαβάσει Καββαδία!
Έγκλημα δεν είναι μέτοικε, γιατί δεν έχει αποδεδειγμένη πρόθεση. ΄Εχει όμως ενδεχόμενο δόλο, να μη συμμετέχεις δημιουργικά κι εποικοδομητικά στο θαύμα της ζωής,να διεκπεραιώνεις παθητικά την ύπαρξή σου, που από σύμπτωση σου δόθηκε, αλλά σου δόθηκε..Αυτό δεν το τιμωρεί κανένας νόμος,δεν σημαίνει όμως ότι δεν είναι αδίκημα. ο πεφιλημένος Καββαδίας λέει κάπου γι αυτό:'τίποτα στα χεράκια μου, μάνα μου δε φτουράει, έρωτας, μαλαματικά, ξόμπλια και φυλαχτά, συχαίνομαι το ναυτικό που εμάζεψε λεφτά, εμούτζωσε τη θάλασσα και τηνε κατουράει',
Ροζαλία,όποιος δεν συμμετέχει στο θαύμα της ζωής,δεν είναι ούτε ένοχος ούτε αθώος.Απλώς,δεν υπάρχει-αλλά δεν του το 'χουν πει.Και, φυσικά, θα πεθάνει από έκπληξη.
Ναι, όσο τον αφορά. Αλλά ρωτούσα εξαρχής, μήπως χρωστάμε και πουθενά, ας πούμε σ αυτούς που η φύση τους στερησε κάτι.
Εβαλα λίγο Ντύλαν Τόμας στα ψηλά. Μπορούμε αν συνεχίσουμε εκεί. Σήμερα ελπίζω να μπορέσω να συμμετάσχω κι εγώ.
Δημοσίευση σχολίου