Τρίτη 17 Φεβρουαρίου 2009

Απαγορεύτηκαν τα φιλιά σε σταθμό για να μην καθυστερούν τα τρένα

Τα παθιασμένα φιλιά ηττήθηκαν στη μάχη με την... ακρίβεια των δρομολογίων, σε ένα σιδηροδρομικό σταθμό της Βρετανίας όπου από την Δευτέρα απαγορεύεται στους ταξιδιώτες να φιλιούνται για να μην καθυστερούν τα τρένα.
Οι πρωτότυπες πινακίδες που απαγορεύουν τα φιλιά τοποθετήθηκαν στο σταθμό της πόλης Γουάρινγκτον, στο χώρο της πιάτσας των ταξί καθώς οι εναγκαλισμοί και οι εκδηλώσεις πάθους κρίθηκε ότι απειλούν την αναχώρηση των τρένων στην ώρα τους.
Η εταιρεία Virgin Rail που διευθύνει το σταθμό ανακοίνωσε ότι οι πινακίδες δεν είναι παρά ένας «χιουμοριστικός» τρόπος για να πείσει τους ταξιδιώτες να μην μπλοκάρουν το χώρο. Πολύ συχνά στο σταθμό αυτό, που εξυπηρετεί προορισμούς όπως το Λονδίνο, τη Γλασκόβη και το Μπέρμιγχαμ, επικρατεί συνωστισμός.
Πολλοί πάντως ήταν αυτοί που δε διασκέδασαν με την ιδέα του ψυχρού αποχαιρετισμού με τους αγαπημένους τους. «Είναι γελοίο. Δεν καταλαβαίνω σε τι αποσκοπεί να υπάρχει ένας χώρος όπου απαγορεύονται τα φιλιά. Ασφαλώς οι άνθρωποι δικαιούνται να αποχαιρετιούνται», είπε μια 38χρονη γυναίκα ενώ ένας νεαρός άνδρας αναρωτήθηκε εάν θα επιβάλλεται πρόστιμο στα ζευγάρια που θα συλληφθούν να παρανομούν.
«Θα εφαρμόσουμε το μέτρο σε λογικά πλαίσια», σχολίασε απλώς ένας εκπρόσωπος της εταιρείας.
www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ - ΜΠΕ

5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

πάντως ο αποχαιρετισμός είναι στοιχείο ψυχικού πολιτισμού και αρχαία ανθρώπινη συνήθεια, που επισφραγίζει σημαντικά συναισθήματα στη ζωή μας.

Ανώνυμος είπε...

Στα αδιανόητα τερτίπια της εποχής μας - πώς τους διέφυγε να τα φορολογήσουν;! -
ας απαντήσει ο ποιητής με τον αποχαιρετισμό - αποχωρισμό μιας άλλης εποχής:
" Ήστραψεν η Ανατολή κ'εβρόντησεν η Δύση,
όντε τα χείλη του ήνοιξε, για ν' αποχαιρετήση
και το παλάτι εσείστηκε στον πόνο οπού εγροίκα,
όντε τα χέρια επιάσασι κι αποχαιρετιστήκα.
Καί τίς μπορεί να διηγηθή ογιά την ώρα εκείνη
η κόρη πώς απόμεινε κι άγουρος πώς εγίνη;".

Ανώνυμος είπε...

...κι αυτή η νυχτιά του χωρισμού, έχει μια γλύκα τόση, που καληνύχτα θα σου πω ώσπου να ξημερώσει.
πόσες φορές δεν μας φώναξαν, υπνοβάτη, στις αποβαθρες τραίνων και πλοίων; πάντα με συμ-πάθεια πίσω απ τις άκαμπτες στολές τους.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητή Ροζαλία,
όσοι ξέρουν να αγαπούν, αυτοί οι ίδιοι ξέρουν να χορεύουν και "το βαλς του αποχαιρετισμού".

Ανώνυμος είπε...

"Το εξαίσιο μια αναχώρηση είναι.
Κάτι από μάς, που παίρνει,
αντί να μας ακολουθήσει, έναν άλλο δρόμο
και στους ουρανούς
συνηθίζει.

Η άκρα της τέχνης επικοινωνία,
μή δεν είναι το γλυκύτατο χαίρε;
Κι η μουσική: το στερνό βλέμμα κείνο
που ρίχνουμε πάνω σε μάς τους ίδιους!"