Δευτέρα 16 Μαρτίου 2009

Η δημοτική ποίηση στη Δημόσια Βιβλιοθήκη Λιβαδειάς

Η δημοτική ποίηση στη Δημόσια Βιβλιοθήκη Λιβαδειάς

Posted by βοιωτός at 4:17 μ.μ.

11 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

"Λιάκο σε κλαίνε τ΄Άγραφα, οι βρύσες και τα δέντρα,
σε κλαίει ο δόλιος ψυχογιός, σε κλαιν τα παλικάρια.
Δε στο΄πα Λιάκο, μια φορά, δε στο΄πα τρεις και πέντε,
προσκύνα Λιάκο τον πασά, προσκύνα το βεζύρη.
Όσο είν΄ο Λιάκος ζωντανός,
πασά δεν προσκυνάει,
πασά ΄χει ο Λιάκος το σπαθί,
βεζύρη το τουφέκι.
Κακό καρτέρι τόκαμαν από το μετερίζι,
διψούσε ο Λιάκος κι έρχεται
με το σπαθί στο χέρι,
έσκυψε κάτω για να πιη,
νερό και να δροσίση.
Τρία ντουφέκια τού δωκαν,
τα τρία αράδα αράδα,
το΄να τον παίρνει ξώπλατα και τ΄άλλο μες στη μέση,
το τρίτο το φαρμακερό τον πήρε μες στ΄αστήθι.
Το στόμα του αίμα γέμισε,
τ΄αχείλι του φαρμάκι,
κι η γλώσσα του αηδονολαλεί,
και κελαϊδεί και λέει :
"πού είστε παλικάρια μου, πού είσαι ψυχογιέ μου,
για πάρετέ μου τα φλωριά,
πάρτε μου τα τσαπράζια,
πάρτε και το σπαθάκι μου, το πολυξακουσμένο,
κόψτε και το κεφάλι μου
να μην το κόψουν Τούρκοι,
και το πηγαίνουν του πασά , ψηλά εις το Διβάνι.

Το ιδούν εχθροί και χαίρουνται,
οι φίλοι και λυπούνται,
το ιδή και η μανούλα μου,
κι απ΄τον καημό πεθάνει".

3/16/2009 4:43 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

Λαμποντασ στη δυστυχια
ευδοκιμη των εγκοσμιων η μοναξια..
Π.Τ.

3/16/2009 5:33 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

εσύ πάλι ρε φίλε ποιητή εξόριστε κάνε κάτι με την ορθογραφία καιτα τελικά σ σου, δεν διαβάζεσαι, άνθρωπε μου!
Ρε Βοιωτέ, τί είναι αυτά; είπαμε , αλλά, έλεος πια. Δεν την παλέύω με κάτι τύπους που πας και μαζεύεις!

3/16/2009 6:06 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

Η λυπη ομορφαινει
επειδη της μοιαζουμε.ΕΛΥΤΗΣ

3/16/2009 6:18 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

Μπράβο ρε φίλε, σου μαθε ορθογραφία ο Ελύτης και ήρθαμε στα ίσα μας!

3/16/2009 6:44 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

φοιτήτρια μην είσαι αλαζών.΄
κοίτα τι λέει, ακόμα κι αν δεν το γράφει καλά.

3/16/2009 8:34 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

Περιγελώντας την προσφορά
η λογική μαραίνει
στεγνές ελπίδες...Π.Τ.

3/17/2009 10:00 π.μ.
Ανώνυμος είπε...

Εξόριστε, βλέπω ένα οξύμωρο στο στίχο και το επισημαίνω;
δεν γίνεται η ελπίδα ναναι στεγνή, δε γίνεται να είναι άνυδρη η ψυχή κι ο νους. τότε απλώς είναι μηχανικά εργαλεία προς διεκπεραίωση.
παρεμπιπτόντως πολύ ωραίο το προσωνύμιό σου, αλλά υπερβολικό. και εξόριστος και ποιητής;
οι ποιητές δεν είναι πάντα εξόριστοι:
οι εξόριστοι βέβαια δεν είναι πάντα ποιητές, μπορεί να είναι απλώς δειλοί.

3/17/2009 10:39 π.μ.
Ανώνυμος είπε...

ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ

Αδιάκοπα η έρευνα της λήθης
πλάθει ανθρωπους να αγαπιούνται.
Πρώτο το τραγούδι του Φοίνικα
μετρά στίχους για να ζήσει.
Μυστική ιδέα
κατέχει ακριβή θέση
στη λέξη φωτιά.
Δίπλα μου ακούω αδέξια
φωνή ταπεινής λαχτάρας
να βολεύουν τα γελια
την άρνηση στο πόνο.
Δεν έχουν δικαιοσύνη στον έρωτα
όταν υφαίνουν το πένθος
πεινάνε χωρίς δάκρυα
σε κατάστεγνο φώς.
Οσα δεν ξέρω ξεχνώ
σε καθρέπτη σαπισμένο
τρελή μανία κερδίζει
το τέλος της μνήμης.
Την αυγή τα όνειρα
μασουλάνε χαμόγελα
κι αγαπούν τη μιζέρια.
Ας μιλήσουμε για ελπίδα
είναι λέξη με ητοπάθεια.-Π.Τ.

3/17/2009 12:51 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

Υπάρχουν άνθρωποι που μόνο να καταστρέφουν ξέρουν.
και οι ίδιοι δεν μπορούν να φτιάξουν τίποτα, αλλά και καταστρέφουν ό,τι φτιάχνουν άλλοι με πολύ κόπο και θυσίες.
ύβρις.

3/17/2009 1:53 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

εξόριστε ποιητή, όλοι υποκλινόμαστε στην ελπίδα.
με τη μορφή της προσδοκίας βέβαια και προσπαθώντας να ξεπεράσουμε τις ήττες μας.

3/22/2009 10:10 π.μ.

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)