Ω Ελικών

Ω Ελικών, π' ανέγγιχτον σ' αφήνει πάντα ο χρόνος
Κι οι Χάριτες στήνουν χορούς στα χλοερά σου πλάγια
Που νοσταλγώ σαν μέσα μου πικρά βογγάει ο πόνος
Τους ίσκιους σου μες στους δρυμούς με τ΄Απολλώνια μάγια

Οταν η σκέψι μου βαρειά μέσα στο χάος τρέχει
-Σαν ένα μαύρο σύννεφο που αγεροταξιδεύει-
Μες στον αένναο δρόμο της αναπαυμό της έχει
Της Ιπποκρήνης την πηγή που τις κορφές σου υδρεύει