Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 2011

Παρουσίαση της νέας ποιητικής συλλογής του Γιώργου Θεοχάρη

Posted by βοιωτός at 5:42 μ.μ.

Labels: ,

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ο κ. Θεοχάρης δεν είναι ο πάλαι ποτέ συνδικαλιστης της πάλαι ποτέ ΕΣΑΚ-Σ ?

1/17/2011 5:49 μ.μ.
Γιώργος Χ. Θεοχάρης είπε...

Ακριβώς, αγαπητέ ανώνυμε! Είμαι ο πάλαι ποτέ συνδικαλιστής (μέχρι τον Μάρτιο του 1991 στο Δ.Σ. του σωματείου Ένωση Εργαζομένων στο Αλουμίνιο της Ελλάδος) με την παράταξη (μέχρι την ίδια ακριβώς ημερομηνία) της ΕΣΑΚ - Συνεργαζόμενοι, προγονό του σημερινού ΠΑΜΕ.
Εσείς ποιος είστε, αγαπητέ μου ανώνυμε;

1/18/2011 12:51 π.μ.
Ανώνυμος είπε...

τωρα τι ειναι παλι αυτο???? τι σχεση εχει με το θεμα????? ελα χριστε και παναγια!!!!!!

1/18/2011 12:52 π.μ.
Ανώνυμος είπε...

ένας ρομαντικός που παραμένει στο ΚΚΕ

1/18/2011 8:25 μ.μ.
Γιώργος Χ. Θεοχάρης είπε...

Χαίρομαι για την επιμονή σου και για τον ρομαντισμό! Η αναθεώρηση των πολιτικών θεωρήσεων και η όποια διαφοροποίηση της πορείας των ανθρώπων, στη διαδρομή τους για την καλυτέρευση της ζωής, ουδόλως ακυρώνει τις παλιές φιλίες και συνοδοιπορίες, και μάλλον πολλαπλασιάζει την εκτίμηση στα πρόσωπα των παλιών συντρόφων, αρκεί όλοι να υπερσπιζόμαστε την διατήρηση του ανθρωπισμού, ως δομικό στοιχείο της συνύπαρξης και της κοινής δράσης, και όχι το απομονωτικό στοιχείο της ιδεολογικής καθαρότητας.
Όπως και να 'χει, φίλε,σ' ευχαριστώ που με θυμάσαι, κι αν ποτέ ανταμώσουμε κάπου, μίλησέ μου, ώστε να προσωποποιήσουμε την αποξενωτική ανωνυμία. Να είσαι καλά, φίλε!

1/18/2011 9:33 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

...νιότη του που 'σαι που 'δειχνες πως θα γινόταν άλλος....

1/18/2011 11:46 μ.μ.
Γιώργος Χ. Θεοχάρης είπε...

Φίλε Ανώνυμε, αφού θες να συνεχίσουμε με όρους ποίησης, διάβασε το ποίημα του Άρη Αλεξάνδρου, από την συλλογή του "Ευθύτης οδών" (1959), με την παράκληση να αφαιρέσεις την κουκούλα της ανωνυμίας ή να σταματήσουμε τη συζήτηση.

Η ΑΝΑΜΕΝΗ ΛΑΜΠΑ

Εσείς που υπακούτε σε κυβερνήσεις και Πολιτικά Γραφεία / σαν τους νεοσυλλέκτους στο σιωπητήριο / θ' αναγνωρίσετε μια μέρα πως η ποσότητα της πίκρας / έτσι που νότιζε για χρόνια τους τοίχους του κελιού / είταν αναπόφευκτο να φτάσει στην ποιοτική μεταβολή της / και ν' ακουστεί / σαν ουρλιαχτό / σαν εκπυρσοκρότηση. /
Εσείς που άλλα λέγατε στους φίλους σας κι άλλα στην / καθοδήγηση / θ' αναγνωρίσετε μια μέρα πως εγώ / είμουνα μονάχα παραλήπτης / των όσων μούστελναν γραμμένα με λεμόνι / οι φυλακισμένοι / και των δυο ημισφαιρίων. /
Αν μου πρέπει τιμή / είναι που είχα πάντοτα τη λάμπα αναμένη μέσα στην / κάμαρά μου / κ' έκανα την εμφάνιση των μυστικών τους μηνυμάτων / κρατώντας τις λογοκριμένες τους γραφές πάνω από τη / φλόγα.

1/19/2011 8:03 π.μ.
Ανώνυμος είπε...

φταίει που όταν ακούμε συνδικαλισμό στην Ελλάδα μας πιάνει σύγκρυο αν όχι αγανάκτηση
και δεν φταίμε εμείς γι' αυτό

άλλος ανώνυμος

1/19/2011 11:05 π.μ.

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)